Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

In abstracto

  • 1 accessio

    accessĭo, ōnis, f. [accedo], a going or coming to or near, an approach.
    I.
    In gen.:

    quid tibi in concilium huc accessio est?

    why comest thou hither? Plaut. Trin. 3, 2, 86; cf.:

    quid tibi ad hasce accessio est aedīs prope?

    id. Truc. 2, 2, 3; Cic. Univ. 12:

    ut magnas accessiones fecerint in operibus expugnandis,

    sallies, Caes. B. Alex. 22:

    suo labore suisque accessionibus,

    i. e. by his labor of calling on people, by his visits, Cic. Verr. 2, 2, 53 fin.
    II.
    In part.
    A.
    In medicine, t. t., the access, attack, or paroxysm of a disease, Cels. 2, 12; 3, 3 sq.; Sen. Ep. 85, 12; id. N. Q. 6, 18, 6; Suet. Vesp. 23 al.—
    B. 1.
    In abstracto:

    paucorum annorum,

    Cic. Lael. 3, 7:

    pecuniae,

    Nep. Att. 14, 2:

    fortunae et dignitatis,

    Cic. Fam. 2, 1; 7, 6; 10, 9; id. Rep. 2, 21:

    odii,

    Caes. B. Alex. 48:

    dignitatis,

    Vell. 2, 130 fin.
    2.
    The thing added, the addition, or accession: in concreto:

    Scaurusaccessionem adjunxit aedibus,

    added a new part, Cic. Off. 1, 39, 138; so id. Att. 16, 16. Thus Syphax is called, accessio Punici belli, as not being the chief enemy in the Punic war, but, as it were, an appendage to the war, Liv. 47, 7; so in Pliny: turbā gemmarum potamus—et aurum jam accessio est, and gold is only accessory, a mere appendage, 33 prooem. fin.
    C.
    In rhetor., an addition that makes a definition complete:

    nisi adhiberet illam magnam accessionem,

    Cic. Ac. 2, 35, 112; so id. Fin. 2, 13.—
    D.
    The addition to every kind of fee or tax (opp. decessio), Cato R. R. 144:

    decumae,

    Cic. Rab. 11; so id. Verr. 2, 3, 33, § 116 al.

    Lewis & Short latin dictionary > accessio

  • 2 balnea

    balnĕum, i. n. (in plur. usu. heterocl. balnĕae, ārum. f.; cf. Varr. L. L. 8, § 48 Müll.; since the Aug. per. sometimes bal-nĕa, ōrum, n.; cf. Dör. ad Plin. Ep. 2, 8, 2) [contr. from bălĭnĕum, also in use, and in Plaut. and post-Aug. prose predominant, = balaneion; plur. bălĭnĕae; the Lat. bal-neum stands for bad-neum, kindr. with Sanscr. root bād, lavare, se lavare; Germ. Bad; Engl. bath].
    I.
    A bath, a place for bathing (the public bath, as consisting of several apartments, only in plur., Varr. L. L. 9, § 68 Müll.; cf. aedes and aqua. Varro 1. 1. seems to assert that only the sing. was used for private baths, but this was not without exception, at least in a subsequent age; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 3, 2, 69; Plin. 13, 3, 4, § 22; 33, 12, 54, § 153; Mart. 12, 15, 2 al.).
    A.
    Balneum, plur. balneae, Plaut. Trin. 2, 4, 5; id. Pers. 1, 3, 10; Ter. Phorm. 2, 2, 25:

    balneae Seniae,

    Cic. Cael. 25, 62:

    balneae Palatinae,

    id. Rosc. Am. 7, 18; id. Clu. 51, 141; id. de Or. 2, 55, 223; Caecil. ap. Non. p. 196, 12; Vitr. 6, 8; Plin. 13, 3, 4, § 22; Tac. H. 3, 11; id. A. 15, 52:

    (Caesar) ambulavit in litore: post horam octavam in balneum,

    Cic. Att. 13, 52. 1:

    de structurā balnei cogitare,

    Pall. 1, 40, 1.—
    B.
    Balineum, plur. balineae:

    balineum calfieri jubebo,

    Cic. Att. 2, 3 fin.; 15, 13, 5 (with the var. lect. balneo):

    in balineas ire,

    Plaut. As. 2, 2, 90; id. Rud. 2, 3, 52; id. Most. 3, 2, 69; id. Merc. 1, 2, 17:

    pensiles balineae,

    Plin. 9, 54, 79, § 168; 22, 22, 43, § 87; 32, 10, 38, § 115; 33, 12, 54, § 153; Plin. Ep. 2, 17, 11; 3, 14, 8; 8, 8, 6; 10, 75, 1; Suet. Aug. 76 Oud.; 85; 94; id. Ner. 20; 31; 35; id. Vesp. 21; id. Calig. 37; id. Galb. 10; Tac. H. 2, 16; 3, 32 al.—
    C.
    Plur. balnea, ōrum, n., Hor. Ep. 1, 1, 92; 1, 11, 13; 1, 14, [p. 221] 15; id. A. P. 298; Ov. A. A. 3, 640; Liv. 23, 18, 12; Val. Max. 9, 1, 1; Sen. Ep. 86, 6; 90, 25; Cels. 1, 6; Plin. 28, 19, 77, § 248; 36, 15, 24, § 121; Juv. 1, 143; 6, 375; 6, 419; 7, 131; 7, 178; 7, 233 al.; Mart. 9, 19, 1; 10, 70, 13; 12, 50, 2; Inscr. Orell. 3324; 4816; Plin. Ep. 2, 8, 2; 7, 26, 2.—
    II.
    In Pliny, a bath (in abstracto);

    esp. in the connec. a balineis,

    after the bath, after bathing, Plin. 28, 19 77, § 248; 13, 15, 30, § 99; 20, 14, 57, § 160; 24, 19, 118, § 181.

    Lewis & Short latin dictionary > balnea

  • 3 balneum

    balnĕum, i. n. (in plur. usu. heterocl. balnĕae, ārum. f.; cf. Varr. L. L. 8, § 48 Müll.; since the Aug. per. sometimes bal-nĕa, ōrum, n.; cf. Dör. ad Plin. Ep. 2, 8, 2) [contr. from bălĭnĕum, also in use, and in Plaut. and post-Aug. prose predominant, = balaneion; plur. bălĭnĕae; the Lat. bal-neum stands for bad-neum, kindr. with Sanscr. root bād, lavare, se lavare; Germ. Bad; Engl. bath].
    I.
    A bath, a place for bathing (the public bath, as consisting of several apartments, only in plur., Varr. L. L. 9, § 68 Müll.; cf. aedes and aqua. Varro 1. 1. seems to assert that only the sing. was used for private baths, but this was not without exception, at least in a subsequent age; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 3, 2, 69; Plin. 13, 3, 4, § 22; 33, 12, 54, § 153; Mart. 12, 15, 2 al.).
    A.
    Balneum, plur. balneae, Plaut. Trin. 2, 4, 5; id. Pers. 1, 3, 10; Ter. Phorm. 2, 2, 25:

    balneae Seniae,

    Cic. Cael. 25, 62:

    balneae Palatinae,

    id. Rosc. Am. 7, 18; id. Clu. 51, 141; id. de Or. 2, 55, 223; Caecil. ap. Non. p. 196, 12; Vitr. 6, 8; Plin. 13, 3, 4, § 22; Tac. H. 3, 11; id. A. 15, 52:

    (Caesar) ambulavit in litore: post horam octavam in balneum,

    Cic. Att. 13, 52. 1:

    de structurā balnei cogitare,

    Pall. 1, 40, 1.—
    B.
    Balineum, plur. balineae:

    balineum calfieri jubebo,

    Cic. Att. 2, 3 fin.; 15, 13, 5 (with the var. lect. balneo):

    in balineas ire,

    Plaut. As. 2, 2, 90; id. Rud. 2, 3, 52; id. Most. 3, 2, 69; id. Merc. 1, 2, 17:

    pensiles balineae,

    Plin. 9, 54, 79, § 168; 22, 22, 43, § 87; 32, 10, 38, § 115; 33, 12, 54, § 153; Plin. Ep. 2, 17, 11; 3, 14, 8; 8, 8, 6; 10, 75, 1; Suet. Aug. 76 Oud.; 85; 94; id. Ner. 20; 31; 35; id. Vesp. 21; id. Calig. 37; id. Galb. 10; Tac. H. 2, 16; 3, 32 al.—
    C.
    Plur. balnea, ōrum, n., Hor. Ep. 1, 1, 92; 1, 11, 13; 1, 14, [p. 221] 15; id. A. P. 298; Ov. A. A. 3, 640; Liv. 23, 18, 12; Val. Max. 9, 1, 1; Sen. Ep. 86, 6; 90, 25; Cels. 1, 6; Plin. 28, 19, 77, § 248; 36, 15, 24, § 121; Juv. 1, 143; 6, 375; 6, 419; 7, 131; 7, 178; 7, 233 al.; Mart. 9, 19, 1; 10, 70, 13; 12, 50, 2; Inscr. Orell. 3324; 4816; Plin. Ep. 2, 8, 2; 7, 26, 2.—
    II.
    In Pliny, a bath (in abstracto);

    esp. in the connec. a balineis,

    after the bath, after bathing, Plin. 28, 19 77, § 248; 13, 15, 30, § 99; 20, 14, 57, § 160; 24, 19, 118, § 181.

    Lewis & Short latin dictionary > balneum

  • 4 concilium

    concĭlĭum, ii, n. [con- and root cal- of calo; Gr. kaleô; cf. clamo], a collection of people, an association, gathering, union, meeting, assembly, = coetus (class.).
    I.
    In gen.:

    videre ambas in uno concilio,

    Plaut. Mil. 2, 2, 96; id. Clst. 4, 2, 33:

    Camenarum cum Egeria,

    Liv. 1, 21, 3:

    ab sede piorum, coetu concilioque abigi,

    id. 2, 38, 4:

    pastorum,

    Cic. Off. 3, 9, 38:

    deorum,

    id. Tusc. 1, 30, 72; id. Div. 1, 24, 49; cf.

    caelestium,

    id. Off. 3, 5, 25:

    divinum animorum,

    id. Sen. 23, 84:

    concilia coetusque hominum jure sociati, quae civitates appellantur,

    id. Rep. 6, 13, 13:

    (Cyclopum) Concilium horrendum,

    Verg. A. 3, 679:

    amoena piorum Concilia,

    id. ib. 5, 735:

    Musarum,

    Stat. Th. 6, 355:

    mulierum,

    id. ib. 3, 178.— Poet. of animals:

    inque ferarum Concilio medius sedebat,

    Ov. M. 10, 144;

    and trop.: tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere,

    id. Fin. 2, 4, 12.—
    II.
    Esp.
    A.
    An assembly for consultation, a council (in concreto; on the contrary consilium signifies [p. 400] the counsel in abstracto that is taken in such an assembly. The meanings, however, often pass over to each other; hence in MSS. and edd. a freq. confusion of the two words; cf.

    consilium),

    Caes. B. G. 1, 30 fin.; cf. id. ib. 7, 1:

    (opiniones), quae in senatu, quae apud populum, quae in omni coetu concilioque proferendae sunt,

    Cic. Fin. 2, 24, 77:

    inire,

    Plaut. Capt. 3, 1, 33:

    habere,

    id. Mil. 3, 1, 3:

    convocare,

    Caes. B. G. 1, 40; 2, 10; 3, 3:

    vocare,

    Verg. A. 10, 2:

    cogere,

    id. ib. 11, 304:

    dimittere,

    Caes. B. G. 1, 18; 1, 33 al.; Cic. Leg. 2, 12, 31 al.:

    transferre Lutetiam,

    Caes. B. G. 6, 3:

    in posterum diem differre,

    Curt. 6, 11, 9:

    dare legatis,

    Liv. 43, 17, 7:

    indicere,

    id. 1, 50, 4:

    constituere diem concilio,

    Caes. B. G. 1, 30:

    Messene ab Achaeis, quod concilii eorum recusaret esse, oppugnari coepta est,

    i. e. a member of the Achaian league, Liv. 36, 31, 1:

    concilio excesserunt,

    id. 32, 22, 12: sanctum Patrum, * Hor. C. 4, 5, 4 et saep.—
    B.
    A close conjunction, i. e. union, connection (esp. freq. in Lucr.):

    coetu concilioque Nil facient (primordia rerum), etc.,

    Lucr. 2, 920:

    materiaï concilium,

    id. 1, 518:

    in concilium coire,

    id. 2, 564 sq.; cf. id. 1, 772; 1, 1081; 2, 565.— Transf., a bond of union, tie:

    hoc mihi tecum concilium manebit,

    Ov. M. 1, 710.—
    2.
    A sexual union, coition:

    corporalia,

    Arn. 2, 54; cf.:

    primordia quae genitali Concilio possent arceri,

    Lucr. 1, 183. —
    (β).
    (As an incentive to this.) The blossom of the plant iasione, Plin. 22, 22, 39, § 82.

    Lewis & Short latin dictionary > concilium

  • 5 fructus

    1.
    fructus, a, um, Part., from fruor.
    2.
    fructus, ūs (archaic gen. sing. fructuis, Varr. ap. Non. 492, 14; id. R. R. 1, 2, 19; cf. Gell. 4, 16:

    fructi,

    Cato, R. R. 4; Ter. Ad. 5, 4, 16; Turp. ap. Non. 491, 7), m. [fruor], an enjoying, enjoyment.
    I.
    In abstracto.
    A.
    Lit. (perh. only ante- and post-class.): Ol. Mea est haec. St. Scio; sed meus fructus est prior, i. e. use and enjoyment, for ususfructus (q. v. under usus), Plaut. Cas. 4, 4, 16; Dig. 7, 8, 14.—
    B.
    Trop. (class. but rare):

    hoc tam singulare vestrum beneficium ad animi mei fructum atque laetitiam duco esse permagnum,

    for my mental enjoyment, Cic. Agr. 2, 2, 5: qui propter odium fructum oculis (dat.) ex ejus casu capere vellent, to feast their eyes on, Nep. Eum. 11 (cf.:

    spectatumne huc, ut rem fruendam oculis, sociorum caedes venimus?

    Liv. 22, 14, 4).—Far more freq.,
    II.
    Transf., concr., the enjoyment that proceeds from a thing, proceeds, produce, product, fruit, profit, income (very freq. and class.; in sing. and plur.; cf.: fruges, fetus, frumentum).
    A.
    Lit.: quod earum rerum videa tur ei levis fructus, exiguus usus, incertus dominatus, etc., Cic. Rep. 1, 17; cf.:

    pecudes partim esse ad usum hominum, partim ad fructum, partim ad vescendum procreatas,

    id. Leg. 1, 8, 25; Varr. R. R. 1, 37, 4; cf.

    also ususfructus, under usus: frugum fructuumque reliquorum perceptio,

    Cic. Off. 2, 3, 12:

    fructum ex aliqua re percipere or capere,

    id. ib. 2, 4, 14:

    quoniam fructum arbitror esse fundi eum, qui ex eo satus nascitur utilis ad aliquam rem, etc.,

    Varr. R. R. 1, 23, 1:

    ruri si recte habitaveris, fructi plus capies,

    Cato, R. R. 4, 2; cf.:

    in quos sumptus abeunt fructus praediorum?

    Cic. Att. 11, 2, 2:

    praediorum,

    id. Cat. 2, 8, 18:

    arbusta vineaeque et consita omnia magis amoenis quam necessariis fructibus,

    fruits, Liv. 22, 15, 2:

    (vacca) a bima aut trima fructum ferre incipit,

    Varr. R. R. 2, 1, 13:

    gallinarum fructus erant ova et pulli,

    id. ib. 3, 3, 6:

    quae (oves) neque ali neque ullum fructum edere ex se sine cultu hominum possent,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    non serendis, non percipiendis, non condendis fructibus,

    id. de Sen. 7, 24; cf.:

    ver ostendit futuros fructus: reliqua tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata sunt,

    id. ib. 19, 70:

    comportare et condere fructus,

    id. Agr. 2, 32 fin.:

    apibus fructum restituo suum,

    Phaedr. 3, 13, 15:

    in fructibus arborum,

    Quint. 8, 5, 26:

    fructum ferre,

    id. 8, 3, 10:

    graves fructu vites,

    id. 8, 3, 8: Heracleotae et Bragyletae, qui item debent, aut pecuniam solvant aut fructibus suis satisfaciant, satisfy him with their proceeds, Cic Fam. 13, 56, 2:

    Asia multos annos vobis fructum Mithridatico bello non tulit,

    id. Agr. 2, 30, 83; cf. id. ib. 2, 29, 81:

    M. Crassus negabat ullam satis magnam pecuniam esse ei... cujus fructibus exercitum alere non posset,

    i. e. revenue, income, id. Off. 1, 8, 25:

    aurum ex fructu metallorum coacervatum,

    Liv. 45, 40, 2:

    in tantas brevi creverant opes, seu maritimis seu terrestribus fructibus,

    id. 21, 7, 3; cf.:

    fuerat ei magno fructui mare,

    id. 34, 36, 3:

    qua re saepe totius anni fructus uno rumore periculi amittitur,

    Cic. de Imp. Pomp. 6, 15:

    an partus ancillae in fructu sit habendus,

    id. Fin. 1, 4, 12:

    putatisne vos illis rebus frui posse nisi eos, qui vobis fructui (al. fructuosi) sunt, conservaveritis,

    id. de Imp. Pomp. 6, 16.—
    B.
    Trop., fruit, consequence, effect, result, return, reward, success:

    ego fructus ex re publica non laetos et uberes, sed magna acerbitate permixtos tuli,

    Cic. Planc. 38, 92; cf.:

    fructum pietatis suae ex aliquo ferre,

    id. Sest. 31, 68:

    ex otio fructus capere,

    id. Rep. 1, 4; cf.:

    ex accusatione Aquilii diligentiae fructum ceperat,

    id. Brut. 62, 222:

    alicujus amoris et judicii,

    id. Pis. 14, 31:

    honeste acta superior aetas fructus auctoritatis capit ipsa extremos,

    id. de Sen. 18, 62:

    modestiae fructum aliquem percipere,

    id. Sull. 1, 1:

    gloria est fructus verae virtutis honestissimus,

    id. Pis. 24, 57:

    laboris,

    Quint. 6 praef. §

    2: studiorum,

    id. 8 praef. § 26; 10, 3, 2; 10, 7, 1; cf.

    also: ex re decerpere fructus (with plus mali haurire),

    Hor. S. 1, 2, 79:

    divitiarum fructus in copia est,

    the enjoyment derived from riches, Cic. Par. 6, 2, 47:

    vestrum beneficium, ad animi mei fructum atque laetitiam permagnum,

    id. Agr. 2, 5:

    Theophrastus talium sumptuum facultatem fructum divitiarum putat. Mihi autem ille fructus liberalitatis, multo et major videtur et certior,

    id. Off. 2, 16, 56:

    pecuniae fructus maximus,

    id. ib. 2, 18, 64:

    animi fructus, qui in te videndo est,

    id. Fam. 15, 14, 3:

    vitae fructus,

    id. Cat. 3, 12, 28; id. Mur. 23, 47; cf.:

    omnem fructum vitae superioris perdidissent,

    id. Div. 2, 9, 24:

    quin spe posteritatis fructuque ducatur,

    id. Rab. Perd. 10, 29:

    voluptatum,

    id. Lael. 23, 87:

    jucunditatis,

    id. Mur. 19, 40:

    graviore sono tibi Musa loquetur Nostra, dabunt cum maturos mihi tempora fructus,

    Verg. Cul. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > fructus

  • 6 progenies

    prōgĕnĭes, ēi (archaic gen. sing. progenii, Pac. ap. Gell. 9, 14, 13; and id. ap. Non. 490, 6), f. [progigno], descent, lineage, race, family.
    I.
    Lit.:

    in abstracto (very rare but class.): progeniem vestram usque ab avo atque atavo proferens,

    Ter. Phorm. 2, 3, 48:

    antiquitas quo propius aberat ab ortu et divinā progenie, hoc melius, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 12, 26; id. Rep. 1, 24, 38:

    virtutem, non progeniem quaeri oportere (preceded by qui modo esset Herculis stirpe generatus),

    id. ib. 2, 12, 24:

    progeniem sed enim Trojano a sanguine duci,

    Verg. A. 1, 19.—
    II.
    Transf., in concr.
    a.
    Descendants, posterity, offspring, progeny, a son or daughter, a child (the predom. signification of the word;

    syn.: proles, suboles), Epitaphs of the Scipios: veteres, qui se progeniem deorum esse dicebant,

    Cic. Univ. 11:

    Priamum tantā progenie (i.e. quinquaginta filiis) orbatum,

    id. Tusc. 1, 35, 85:

    progenies mea, Claudia,

    id. Cael. 14, 33; so,

    Sarpedon, mea progenies,

    Verg. A. 10, 470: Bacchum Progeniem negat esse Jovis, Ov M. 4, 3; Liv. 1, 16, 3:

    progenies quoque, ut Apollo ac Diana Latonae,

    Quint. 3, 7, 8:

    ex magnā progenie liberorum (preceded by ex tantā stirpe liberūm),

    Liv. 45, 41 fin.; cf. id. 1, 13, 2:

    cum se matura levabit progenies (avium),

    Juv. 14, 84.—In plur.:

    duces ducumque progenies,

    Sen. Cons. ad Polyb. 11 (30), 4.—
    b.
    A generation of men (eccl. Lat.):

    una,

    Lact. 2, 10, 10; Vulg. Exod. 34, 7.—
    c.
    Of animals, offspring, young, etc., Verg. G. 1, 414; 4, 56; Col. 7, 5, 6; 7, 9, 1.— Transf., of plants:

    vitis progenies,

    Col. 3, 9, 7.—
    III.
    Trop., of poems, as offsprings of the poet's mind ( poet.):

    stirps haec progeniesque mea est,

    Ov. Tr. 3, 14, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > progenies

  • 7 ruina

    rŭīna, ae, f. [ruo], a rushing or tumbling down; a falling down, fall (syn.: casus, lapsus).
    I.
    In abstracto.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (rare). grandinis, Lucr. 6, 156:

    aquarum,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1 med.:

    nostra (sc. nucum),

    Mart. 13, 25, 2:

    jumentorum sarcinarumque,

    Liv. 44, 5: Capanei, a fall by lightning (v. Capaneus), Prop. 2, 34 (3, 32), 40:

    (apri saevi) Permixtas dabant equitum peditumque ruinas,

    Lucr. 5, 1329: Tyrrhenus et Aconteus Conixi incurrunt hastis, primique ruinam Dant sonitu ingenti, rush or fall upon each other, Verg. A. 11, 613:

    interea suspensa graves aulaea ruinas In patinam fecere,

    fell down, Hor. S. 2, 8, 54.—
    2.
    In partic., of buildings, a tumbling or falling down, downfall, ruin (class.; in good prose only in sing.):

    repentinā ruinā pars ejus turris concidit... tum hostes, turris repentinā ruinā commoti, etc.,

    Caes. B. C. 2, 11 fin. and 12 init.; cf.: ferunt conclave illud, ubi epularetur Scopas, concidisse: eā ruinā ipsum oppressum cum suis interiisse, Cic. de Or. 2, 86, 353; id. Div. 2, 8, 20; Tac. A. 2, 47:

    aedificiorum,

    Suet. Oth. 8:

    amphitheatri,

    id. Tib. 40:

    camerae,

    id. Ner. 34:

    spectaculorum,

    id. Calig. 31:

    pontis,

    id. Aug. 20:

    tecta Penthei Disjecta non leni ruinā,

    Hor. C. 2, 19, 15:

    jam Deiphobi dedit ampla ruinam, Vulcano superante, domus,

    i. e. fell in, Verg. A. 2, 310; so,

    trahere ruinam,

    id. ib. 2, 465; 9, 712; cf. B. a, infra:

    effulsisse inter ruinam ignes,

    Tac. A. 2, 47:

    ruinam urbis et incendia recordantes,

    Just. 5, 7, 10:

    morbus, captivitas, ruina, ignis,

    Sen. Tranq. 11, 6:

    multos occidere incendii ac ruinae potentia est,

    id. Clem. 1, 26, 5.—In plur.:

    tantae in te impendent ruinae, nisi suffulcis firmiter,

    Plaut. Ep. 1, 1, 77; so Vell. 2, 35, 4 (with incendia); Suet. Vesp. 8; Lucr. 2, 1145:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    Hor. C. 3, 3, 8:

    dum Capitolio dementes ruinas parabat,

    id. ib. 1, 37, 7.—
    B.
    Trop., a downfall, fall, ruin; accident, catastrophe, disaster, overthrow, destruction, etc. (freq. and class.; used equally in sing. and plur.; cf.: exitium, pernicies).
    (α).
    Sing.:

    vis illa fuit et, ut saepe jam dixi, ruina quaedam atque tempestas,

    a catastrophe, Cic. Clu. 35, 96: incendium meum ruinā restinguam, with the overthrow, fall (of the State), Catilina ap. Sall. C. 31, 9, and ap. Cic. Mur. 25, 51:

    ut communi ruinā patriae opprimerentur,

    Liv. 45, 26; Vell. 2, 91, 4; 2, 85, 1; 2, 124, 1:

    in hac ruinā rerum stetit una integra atque immobilis virtus populi Romani,

    Liv. 26, 41:

    rerum nostrarum,

    id. 5, 51:

    urbis,

    id. 25, 4:

    ex loco superiore impetu facto, strage ac ruinā fudere Gallos,

    utter defeat, id. 5, 43; cf.:

    ruinae similem stragem eques dedit,

    id. 4, 33:

    Cannensis,

    id. 23, 25; 42, 66 fin.; 4, 46;

    5, 47: ruina soceri in exsilium pulsus,

    Tac. H. 4, 6; cf. id. G. 36:

    pereat sceleratus, regnique trahat patriaeque ruinam,

    Ov. M. 8, 497:

    aliae gentes belli sequuntur ruinam,

    Flor. 2, 12, 1:

    ille dies utramque Ducet ruinam,

    i. e. death, Hor. C. 2, 17, 9:

    Neronis principis,

    Plin. 17, 25, 38, § 245.—
    (β).
    Plur.:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    Cic. Cat. 1, 6, 14:

    in ruinis aversae, atque afflictae rei publicae,

    id. Sest. 2, 5:

    devota morti pectora liberae Quantis fatigaret ruinis,

    Hor. C. 4, 14, 19; cf.:

    nox auget ruinas,

    Val. Fl. 3, 207:

    principiis in rerum fecere ruinas et graviter magni magno cecidere ibi casu,

    i. e. false steps, errors, mistakes, Lucr. 1, 740:

    (Academia) si invaserit in haec, miseras edet ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ruinas videres,

    id. Fin. 5, 28, 83.—
    II.
    In concreto.
    1.
    That which tumbles or falls down, a fall (not anteAug.).
    A.
    In gen. ( poet.):

    disjectam Aenaeae toto videt aequore classem Fluctibus oppressos Troas caelique ruinā,

    i. e. a storm, rain, Verg. A. 1, 129; so,

    caeli (with insani imbres),

    Sil. 1, 251:

    poli,

    i. e. thunder, Val. Fl. 8, 334.—
    B.
    In partic. (acc. to I. A. 2.), a building that has tumbled down, a ruin, ruins (mostly in plur., and not in Cic. prose):

    nunc humilis veteres tantummodo Troja ruinas ostendit,

    Ov. M. 15, 424:

    Sagunti ruinae nostris capitibus incident,

    Liv. 21, 10, 10:

    (urbs) deserta ac strata prope omnis ruinis,

    id. 33, 38, 10:

    fumantes Thebarum ruinae,

    id. 9, 18, 7:

    ruinis templorum templa aedificare,

    id. 42, 3:

    in tugurio ruinarum Carthaginiensium,

    Vell. 2, 19 fin. —In sing.:

    alius par labor... flumina ad lavandam hanc ruinam jugis montium ducere,

    Plin. 33, 4, 21, § 74:

    EX RVINA TEMPLI MARTIS,

    Inscr. Orell. 2448 (A.D. 256).—
    2.
    Transf., of persons who cause ruin, a destroyer:

    rei publicae,

    Cic. Sest. 51, 109:

    ruinae publicanorum,

    id. Prov. Cons. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > ruina

См. также в других словарях:

  • Abstracto — puede referirse a: lo relativo a la abstracción (término polisémico) No debe confundirse con abstract. Contenido 1 Arte 2 Informática 3 Gramática …   Wikipedia Español

  • abstracto — abstracto, ta adjetivo 1. [Acción, concepto, cualidad] que es independiente de la persona o cosa que lo hace o posee: La sinceridad es un concepto abstracto. nombre* abstracto. 2. Que está poco definido: Su idea del trabajo es un poco abstracta.… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • abstracto — abstracto, ta (Del lat. abstractus). 1. adj. Que significa alguna cualidad con exclusión del sujeto. 2. Dicho del arte o de un artista: Que no pretende representar seres o cosas concretos y atiende solo a elementos de forma, color, estructura,… …   Diccionario de la lengua española

  • abstracto — abstracto, ta adjetivo vago, impreciso, indeterminado, inconcreto, indefinido. ≠ preciso, concreto. * * * Sinónimos: ■ indeterminado, vago …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • abstracto — |át| adj. 1. Que designa uma qualidade separada do sujeito. 2. Difícil de se compreender; distraído; absorto. 3.  [Aritmética] Diz se do número em si (em oposição a concreto). • s. m. 4. O que se considera existente no domínio das ideias e sem… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • abstracto — (Part. irreg. de abstraer.) ► adjetivo 1 Que resulta de un proceso de abstracción. 2 Que parece tener existencia propia e independiente, pero que corresponde a una idea que sólo se realiza en otra u otras. ANTÓNIMO concreto 3 Que no se refiere a… …   Enciclopedia Universal

  • abstracto — adj 1 Que resulta de un proceso intelectual por el cual se han separado y destacado ciertos aspectos o propiedades de un objeto, como medio para explicarlo o comprenderlo mejor: un modelo abstracto, una situación abstracta 2 Que ha sido extraído… …   Español en México

  • abstracto — {{#}}{{LM A00254}}{{〓}} {{SynA00258}} {{[}}abstracto{{]}}, {{[}}abstracta{{]}} ‹abs·trac·to, ta› {{《}}▍ adj.{{》}} {{<}}1{{>}} Que significa alguna cualidad, con exclusión del sujeto que la posee: • La belleza es un concepto abstracto.{{○}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • abstracto — m 1) Concepciуn de una idea que es representada sin tener relaciуn alguna con su referente (realidad). 2) En diseсo, formas y figuras que contienen sentido intelectual y sentimental que se refleja ъnicamente en la disposiciуn de sus lнneas y… …   Diccionario de Construcción y Arquitectur

  • Expresionismo abstracto — El Expresionismo abstracto es un movimiento pictórico contemporáneo dentro de la abstracción, en concreto, las tendencias informalistas y matéricas posteriores a la Segunda Guerra Mundial. Surgió en los años 1940 en Estados Unidos y se difundió,… …   Wikipedia Español

  • Arte abstracto — Reconstruccción del estilo neoplasticista de la pintura abstracta de Piet Mondrian (la obra original de Mondrian no puede utilizarse por estar sujeta a derechos) …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»